Króliki
To my, Króliki.
Przejmujemy tę stronę i będziemy gadać o sobie, bo jesteśmy super.
Jesteśmy królikami o podtypie: królik workowy, bo lubimy jeść z wora, także z wora na śmieci. Matka się skarży, że to samo siano leżało na podłodze i czemu żeśmy wtedy nie żarły. Ale my mamy szacunek do siebie i nie jemy z podłogi.
Króliki workowe uchwycone w naturalnym środowisku:
Mieszkamy na luzie. Mamy całą chatę dla siebie, ale pozwalamy matce w niej mieszkać. W zamian może płacić za nasze utrzymanie. Jesteśmy dla niej dobre.
Mieszkanie dekorujemy na styl stajenki, rozrzucając wszędzie siano.
Naszym hobby jest spanie, jedzenie i podjadanie.
Generujemy mnóstwo śmieci. Czasem specjalnie robimy mamie bajzel, żeby czuła się potrzebna i mogła posprzątać.
Jesteśmy super stadem, ale każdy z nas jest wyjątkowy.
Misia
Jestem najmądrzejsza i jako jedyna ogarniam zabawki edukacyjne. Nie podchodź do mnie zanim ją nie podejdę. Jak cię polubię to będę miziakiem słodziakiem i głaszcz mnie dużo. Boję się podłogi i czkawki i ogólnie wielu rzeczy. Z matką mamy wspólną cechę – można nas przekupić jedzeniem.
Kacper
Niby najmniejszy, ale mam najwięcej do powiedzenia. Aspiruję do zostania samcem alfa w stadzie, ale nikt mnie nie traktuje poważnie. Na ogół jestem zdrowy, ale jak mam mieć wypadek to tylko w niedzielę, w nocy albo w święta, kiedy wet jest nieczynny albo trzeba dodatkowo dopłacać za dyżur.
Baranek
Moją filozofią życiową jest essa czilera utopia. Lubię udawać martwego. Niewiele ogarniam i niewiele rzeczy mi przeszkadza. Kopię dziury w podłodze jak matka idzie spać. Matka mówi, że jestem kochany, mięciutki i upośledzony. Twierdzi, że nie patrzę w co się kładę, ale ja po prostu lubię być brudny. Jestem śmieszniutki.
Inne Ciekawotski o nas:
imiona u weta
Nasza relacja z matka
Matkę trochę powaliło, że zrobiłą nam ołtarzyk.
Matka z nami gada i udaje nawet, że jej odpowiadamy. Jest trochę walnięta, ale akceptujemy ją. Każdy w stadzie pełni jakąś rolę. Ona robi za czuba.
Fotorelacje z naszego życia:
Filmy, w których jesteśmy aktorami:
To my, Króliki.
Przejmujemy tę stronę i będziemy gadać o sobie, bo jesteśmy super.
Jesteśmy królikami o podtypie: królik workowy, bo lubimy jeść z wora, także z wora na śmieci. Matka się skarży, że to samo siano leżało na podłodze i czemu żeśmy wtedy nie żarły. Ale my mamy szacunek do siebie i nie jemy z podłogi.
Króliki workowe uchwycone w naturalnym środowisku:
Mieszkamy na luzie. Mamy całą chatę dla siebie, ale pozwalamy matce w niej mieszkać. W zamian może płacić za nasze utrzymanie. Jesteśmy dla niej dobre.
Mieszkanie dekorujemy na styl stajenki, rozrzucając wszędzie siano.
Naszym hobby jest spanie, jedzenie i podjadanie.
Generujemy mnóstwo śmieci. Czasem specjalnie robimy mamie bajzel, żeby czuła się potrzebna i mogła posprzątać.
Jesteśmy super stadem, ale każdy z nas jest wyjątkowy.
Misia
Jestem najmądrzejsza i jako jedyna ogarniam zabawki edukacyjne. Nie podchodź do mnie zanim ją nie podejdę. Jak cię polubię to będę miziakiem słodziakiem i głaszcz mnie dużo. Boję się podłogi i czkawki i ogólnie wielu rzeczy. Z matką mamy wspólną cechę – można nas przekupić jedzeniem.
Kacper
Niby najmniejszy, ale mam najwięcej do powiedzenia. Aspiruję do zostania samcem alfa w stadzie, ale nikt mnie nie traktuje poważnie. Na ogół jestem zdrowy, ale jak mam mieć wypadek to tylko w niedzielę, w nocy albo w święta, kiedy wet jest nieczynny albo trzeba dodatkowo dopłacać za dyżur.
Baranek
Moją filozofią życiową jest essa czilera utopia. Lubię udawać martwego. Niewiele ogarniam i niewiele rzeczy mi przeszkadza. Kopię dziury w podłodze jak matka idzie spać. Matka mówi, że jestem kochany, mięciutki i upośledzony. Twierdzi, że nie patrzę w co się kładę, ale ja po prostu lubię być brudny. Jestem śmieszniutki.
Inne Ciekawotski o nas:
imiona u weta
Nasza relacja z matka
Matkę trochę powaliło, że zrobiłą nam ołtarzyk.
Matka z nami gada i udaje nawet, że jej odpowiadamy. Jest trochę walnięta, ale akceptujemy ją. Każdy w stadzie pełni jakąś rolę. Ona robi za czuba.
Fotorelacje z naszego życia:
Filmy, w których jesteśmy aktorami:
To my, Króliki.
Przejmujemy tę stronę i będziemy gadać o sobie, bo jesteśmy super.
Jesteśmy królikami o podtypie: królik workowy, bo lubimy jeść z wora, także z wora na śmieci. Matka się skarży, że to samo siano leżało na podłodze i czemu żeśmy wtedy nie żarły. Ale my mamy szacunek do siebie i nie jemy z podłogi.
Króliki workowe uchwycone w naturalnym środowisku:
Mieszkamy na luzie. Mamy całą chatę dla siebie, ale pozwalamy matce w niej mieszkać. W zamian może płacić za nasze utrzymanie. Jesteśmy dla niej dobre.
Mieszkanie dekorujemy na styl stajenki, rozrzucając wszędzie siano.
Naszym hobby jest spanie, jedzenie i podjadanie.
Generujemy mnóstwo śmieci. Czasem specjalnie robimy mamie bajzel, żeby czuła się potrzebna i mogła posprzątać.
Jesteśmy super stadem, ale każdy z nas jest wyjątkowy.
Misia
Jestem najmądrzejsza i jako jedyna ogarniam zabawki edukacyjne. Nie podchodź do mnie zanim ją nie podejdę. Jak cię polubię to będę miziakiem słodziakiem i głaszcz mnie dużo. Boję się podłogi i czkawki i ogólnie wielu rzeczy. Z matką mamy wspólną cechę – można nas przekupić jedzeniem.
Kacper
Niby najmniejszy, ale mam najwięcej do powiedzenia. Aspiruję do zostania samcem alfa w stadzie, ale nikt mnie nie traktuje poważnie. Na ogół jestem zdrowy, ale jak mam mieć wypadek to tylko w niedzielę, w nocy albo w święta, kiedy wet jest nieczynny albo trzeba dodatkowo dopłacać za dyżur.
Baranek
Moją filozofią życiową jest essa czilera utopia. Lubię udawać martwego. Niewiele ogarniam i niewiele rzeczy mi przeszkadza. Kopię dziury w podłodze jak matka idzie spać. Matka mówi, że jestem kochany, mięciutki i upośledzony. Twierdzi, że nie patrzę w co się kładę, ale ja po prostu lubię być brudny. Jestem śmieszniutki.
Inne Ciekawotski o nas:
imiona u weta
Nasza relacja z matka
Matkę trochę powaliło, że zrobiłą nam ołtarzyk.
Matka z nami gada i udaje nawet, że jej odpowiadamy. Jest trochę walnięta, ale akceptujemy ją. Każdy w stadzie pełni jakąś rolę. Ona robi za czuba.